Krystyna Pawłowicz całe życie robiła w prawie.

Tak po stro­nie jego sto­so­wa­nia, będąc wykła­dow­cą aka­de­mic­kim. I po stro­nie two­rze­nia, będąc posłem. Ma świa­do­mość praw­ną, jak mało kto. Zasia­da teraz w Try­bu­na­le Kon­sty­tu­cyj­nym pośród 15 sędziów, któ­rzy w szcze­gól­nych przy­pad­kach stwier­dza­ją, czy usta­wa jest, czy nie jest zgod­na z kon­sty­tu­cją państwa.

i bez wyraź­ne­go powo­du, wobec ludzi, któ­rzy na podob­ne nie­par­la­men­tar­ne epi­te­ty nie zasłu­ży­li. Nale­ży mieć uza­sad­nio­ną wąt­pli­wość czy Kry­sty­na Paw­ło­wicz, któ­ra więk­szość życia spę­dzi­ła na uni­wer­sy­te­tach, kie­dy­kol­wiek spo­tka­ła jakąś unij­ną szma­tę, dzie­cio­bój­cę, wiel­bi­cie­la kóz itd. Zapew­ne nikt taki w jej życiu się nie poja­wił. Trud­no też się zgo­dzić, że podob­ne okre­śle­nia są wyra­zem jej rze­czy­wi­stych, wypra­co­wa­nych inte­lek­tu­al­nie poglą­dów. Są to obe­lgi, któ­rych celem jest atak, lub cze­go już nikt nie bie­rze pod uwa­gę, są one obro­ną. Nie na dar­mo się mówi, że naj­lep­szą obro­ną jest atak.

Bar­dziej praw­do­po­dob­ne jest zatem, że Paw­ło­wicz nie tyle ata­ku­je, co się bro­ni. Bro­ni się przed ata­ka­mi swo­ich zabu­rzeń lęko­wych (wymie­nio­nych wyżej fobii) cha­rak­te­ry­zu­ją­cych się skraj­nym, nie­uza­sad­nio­nym i irra­cjo­nal­nym lękiem przed nie­wiel­kim lub w ogó­le nie ist­nie­ją­cym rze­czy­wi­stym  zagrożeniem.

spo­łecz­ne sytu­acje wokół pani pro­fe­sor. Ludzie, któ­rzy sły­szą o sobie powyż­sze sło­wa (czę­sto są to zbio­ro­wo­ści):  infan­tyl­ne wiedź­my, sko­rum­po­wa­ni alko­ho­li­cy, wiel­bi­cie­le kóz – czu­ją się nie­spra­wie­dli­wie osą­dza­ni. Poma­wia­ni. Nie­spra­wie­dli­wość jest zasad­ni­czą, jeże­li nie jedy­ną przy­czy­ną nie­na­wi­ści. Oprócz osob­ni­ków z zabu­rze­nia­mi oso­bo­wo­ścio­wy­mi, posia­da­czy fobii endo­ge­nicz­nych lub naby­tych, ludzie zasad­ni­czo nie nie­na­wi­dzą. Ta obro­na przez atak prof. Paw­ło­wicz uspra­wie­dli­wia w pozor­nie ata­ko­wa­nych kro­ki rze­czy­wi­stej odwe­to­wej agresji.

Taki eter, roz­ta­cza­ła i roz­ta­cza wokół sie­bie Kry­sty­na Paw­ło­wicz, z któ­re­go, jako oso­ba inte­li­gent­na zda­je sobie spra­wę. Powyż­sza sekwen­cja uwa­run­ko­wań na grun­cie logi­ki jest do prze­wi­dze­nia nawet przez prze­cięt­ne­go praw­ni­ka. Zapew­ne rów­nież pamię­ta, co pamię­ta­ją jej inni pasa­że­ro­wie auto­bu­su linii 517 (z  war­szaw­skie­go Ursu­sa do Cen­trum)^*, któ­rym dojeż­dża­ła swe­go cza­su do pra­cy w Sej­mie, że jak wsia­da­ła to ludzie milknęli.

Zapew­ne w rezul­ta­cie swo­ich agre­syw­nych eks­po­zy­cji, Paw­ło­wicz spo­tka­ła się z pogróż­ka­mi listow­ny­mi, mailo­wy­mi lub wer­bal­ny­mi w miej­scach publicz­nych. Nie bez powo­du przy­zna­no jej bowiem oso­bi­stą ochro­nę SOP‑u, któ­ra według róż­nych sza­cun­ków, kosz­tu­je wię­cej niż Paw­ło­wicz zara­bia w tym Try­bu­na­le. A zara­bia 26 tys. zł.

Sędzia Try­bu­na­łu Konstytucyjnego
prof. Kry­sty­na Pawłowicz

Jerze­go Dzie­wul­skie­go (dorad­cy ds. bez­pie­czeń­stwa w kan­ce­la­rii Kwa­śniew­skie­go)  to absurd, że podat­ni­cy chro­nią kogoś, kto jest sam sobie winien. Może się oka­zać, że spo­łe­czeń­stwo będzie musia­ło, chro­nić Paw­ło­wicz do koń­ca życia albo i potem. Jeże­li Kry­cha nie zde­cy­du­je się na kre­ma­cję, posta­wić trze­ba będzie przy gro­bie war­tę aby nie­na­wist­ni­cy nie zbez­cze­ści­li jej tru­pa, wbi­ja­jąc mu kołek osi­ko­wy mię­dzy cyc­ki lub, co gorzej, w dupę.

Jest to kurio­zum, jedy­nie z punk­tu widze­nia młod­sze­go inspek­to­ra poli­cji, ponie­waż owo zacho­wa­nie, któ­re jak widzi­my może mieć cał­kiem nie­ab­sur­dal­ne przy­czy­ny ma też zupeł­nie nie­ab­sur­dal­ne cele.

Wróć­my do one­go nie­upu­blicz­nio­ne­go oświad­cze­nia mająt­ko­we­go, któ­re­go upu­blicz­nie­nie mogło­by zagra­żać tak Paw­ło­wicz we wła­snej oso­bie, jak i oso­bom trze­cim. Tych ostat­nich nie ma. Naj­bliż­sze Kry­chy oso­by daw­no zmar­ły. Jeże­li cho­dzi o rodzeń­stwo to według oświad­cze­nia nie ma. Fak­tycz­nie ma sio­strę ale nie trak­tu­je jej, jak sio­stry. Panie nie widu­ją się nawet na pogrze­bach dal­szej rodzi­ny. Dzie­ci Kry­sty­ny Paw­ło­wicz jesz­cze się nie uro­dzi­ły. Ponie­waż jest w wie­ku, kie­dy ludzie spo­dzie­wa­ją się wnu­ków, z bra­ku dzie­ci te rów­nież nie wystę­pu­ją. Na waka­cje do Sopo­tu jeź­dzi sama. Uda­je, że cho­dzi na siłow­nię, sama. Na żad­nym z pry­wat­nych zdjęć, któ­rych spo­ro publi­ku­je na Twit­te­rze (poza tymi z ofi­cjal­nych uro­czy­sto­ści) nie ma obok niej niko­go. Zamiesz­ku­je od dzie­sią­tek lat w pod­war­szaw­skim Ursu­sie (tak zwa­ny Sta­ry Ursus), dokąd też żeśmy się udali.

Nikt jed­nak nie przy­zna­je się do utrzy­my­wa­nia z nią towa­rzy­skich kon­tak­tów. Nie­któ­rych prze­ra­ża jej spo­sób bycia. Innych wynio­słe sta­no­wi­sko. Jesz­cze innych, wyglą­da­ją­cy bar­dzo groź­nie ochro­nia­rze, podą­ża­ją­cy za nią do skle­pu i kościo­ła ( no ten kościół jakoś się da wyro­zu­mo­wać ale już do skle­pu, to prze­cież ochro­na mogła­by iść bez właścicielki.)

Zagad­ka roz­wią­za­na. Kry­sty­na Paw­ło­wicz jest też oso­bą chro­nicz­nie samot­ną, cho­rą cho­ro­bą prze­ja­wia­ją­cą się nad­mier­ną czuj­no­ścią na zagro­że­nia spo­łecz­ne. Podat­ną na depresję.

W jej przy­pad­ku samot­ność wią­że się z wyż­szym ryzy­kiem przed­wcze­snej śmier­ci. Nawet w więk­szym stop­niu niż oty­łość. Nie­sie inne zagro­że­nia; lęk przed bra­kiem pomo­cy w przy­pad­ku zawa­łu lub wyle­wu. Oba­wę przed nie­do­łęż­no­ścią, w któ­rej nikt jej nie pomo­rze. Bra­kiem opie­ki. No i w koń­cu przed usra­ną samot­ną śmier­cią (at mor­tem defe­ca­tum — jak to ongiś pani pro­fe­sor raczy­ła się wyra­zić). W naj­lep­szym razie, na oddzia­le neu­ro­lo­gii, pod kro­plów­ką i w oto­cze­niu pie­lę­gnia­rek uda­ją­cych rato­wa­nie życia.

ochro­na pani Paw­ło­wicz, jeden lub kil­ku ludzi, nie tyle chro­nią ją przed fizycz­nym ata­kiem lub kra­dzie­żą. Utrzy­my­wa­nie ich przy sobie jest dla Kry­sty­ny Paw­ło­wicz obro­ną przed samot­no­ścią. A  żeby mogli być oni utrzy­my­wa­ni Paw­ło­wicz musi  pro­wo­ko­wać zagrożenia.

Takie jest praw­dzi­we uza­sad­nie­nie nie­pu­bli­ko­wa­nia oświad­cze­nia sędzi Paw­ło­wicz, w któ­rym gdy­by­ście go zna­li, nie zna­leź­li­by­ście abso­lut­nie nicze­go szcze­gól­ne­go. Dwa miesz­ka­nia ( jed­no małe, dru­gie duże), tro­chę oszczęd­no­ści. Opcje na zakup pla­ty­ny za oko­ło 150 tys. zł. Eme­ry­tu­ra i pen­sja dają­ce razem 30 tys. przy­cho­du. Nic szcze­gól­ne­go, jak na posła, pro­fe­so­ra i sędziego.

Luk­sus loka­ja z pisto­le­tem, na koszt podat­ni­ka, któ­re­go zastą­pić mógł­by psy­cho­te­ra­peu­ta   zda­je się nie­ja­ką roz­rzut­no­ścią. Daj­my pokój. Do wła­dzy idzie się nie tyl­ko dla publicz­ne­go dobra ale aby mieć jej tro­chę dla sie­bie. Nie cze­piaj­my się już pani Kry­chy. Nie trak­tuj­my z kopa. Kry­cha się po pro­stu boi w spo­sób nie­ule­czal­ny.  … Aaa, może jed­nak pru­kwie nawsa­dzać !? Bo jak nie, to zabio­rą jej tych bodyguardów.

* —  Ta zasły­sza­na rela­cja, o któ­rej wspo­mi­na­my dla porząd­ku, wyda­je nam się wąt­pli­wa z dwóch powo­dów. Po pierw­sze, jak ktoś wcho­dzi do auto­bu­su – nie może  mieć świa­do­mo­ści, jak na przy­kład nauczy­ciel wcho­dzą­cy do kla­sy, że roz­mo­wy zani­ka­ją  wsku­tek jego się poja­wie­nia. Po dru­gie nie zauwa­ży­li­śmy aby ludzie w auto­bu­sach komu­ni­ka­cji miej­skiej byli prze­sad­nie roz­mow­ni. Na ogół są milczący.