Żeby zrozumieć absurdalność „Polskiego Ładu”

trze­ba by wie­dzieć, jak dzia­łał pol­ski sys­tem praw­no-podat­ko­wy do wczo­raj. Kwe­stie danin publicz­nych regu­lo­wa­ne są przez:

Z tech­nicz­ne­go punk­tu widze­nia nad tym, ile oby­wa­tel ma oddać pań­stwu, w ramach tak zwa­nej Kra­jo­wej Admi­ni­stra­cji Skar­bo­wej, czu­wa 400 urzę­dów skar­bo­wych, 16 urzę­dów cel­no-skar­bo­wych wraz 44 dele­ga­tu­ra­mi i 134 oddzia­ła­mi cel­ny­mi. 16 izb admi­ni­stra­cji skar­bo­wej. Kra­jo­wa Infor­ma­cja Skar­bo­wa ma 5 dele­ga­tur oraz 2 wydziały.
Nad wszyst­kim jest Mini­ster­stwo Finan­sów oraz kil­ka rzą­do­wych agend kon­tro­l­nych, na przy­kład Admi­ni­stra­cja Sys­te­mu Tele­in­for­ma­tycz­nej Izby Roz­li­cze­nio­wej, mogą­ca ci zablo­ko­wać kon­to ban­ko­we, jeże­li masz na nim za dużo pie­nię­dzy. Jest też sej­mo­wa Komi­sja Finan­sów Publicz­nych oraz ana­lo­gicz­na komór­ka w Senacie.
Pań­stwo­wa admi­ni­stra­cja skar­bo­wa zatrud­nia ponad 60 tys. ludzi. To nie wszy­scy. Są wszak gmin­ne depar­ta­men­ty od podat­ków lokal­nych. Gmin jest 10 tys. Przyj­mu­jąc, że każ­da ma w wydzia­le 3 spe­cja­li­stów, to jest kolej­ne 30 tys. ludzi. Daje to 90 tys. osob­ni­ków żyją­cych z naszych podat­ków, zabie­ra­ją­cych nam pieniądze.
To jest, co łatwo zauwa­żyć, jedy­nie poło­wa kosz­tów spo­łecz­nych. Z dru­giej stro­ny jest prze­cież kolej­na armia ludzi, któ­rzy pra­cu­jąc w przed­się­bior­stwach muszą wysłać skar­bow­com coś, żeby się nie nudzili.
Według róż­nych sza­cun­ków, wyłącz­nie spra­wa­mi podat­ko­wy­mi po stro­nie gospo­dar­ki, zaj­mu­je się 350 tys. ludzi. W tym 70 tys. cer­ty­fi­ko­wa­nych, upraw­nio­nych do pro­wa­dze­nia ksiąg rachunkowych.
Zatem 440 tys. osób w tym kra­ju, poświę­ca swo­je życie, któ­re każ­de­mu przy­tra­fia się tyl­ko raz, aby nicze­go poży­tecz­ne­go nie wypro­du­ko­wać a pań­stwo otrzy­ma­ło, co nale­ży. W Pol­sce mamy 209 tys. pie­lę­gnia­rek, 103 tys. poli­cjan­tów i 110 tys. żołnierzy.
Ile kosz­tu­je ta armia podat­kow­ców, 3 razy licz­niej­sza od Woj­ska Pol­skie­go ? To już są róż­ne na ten temat poglą­dy. Przyj­mij­my bez­piecz­nie, że spe­cja­li­sta od podat­ków zaro­bić musi jakieś śred­nio 4 tys. zł net­to, co daje brut­to i z ubez­pie­cze­niem 6 tys. za sta­no­wi­sko pra­cy. Same kosz­ty oso­bo­we to jest zatem 32 mld zł rocz­nie w całej gospo­dar­ce. Każ­dy finan­si­sta musi mieć kom­pu­ter, opro­gra­mo­wa­nie aby wpiąć się w sys­te­my oso­bi­stej i kra­jo­wej księ­go­wo­ści, co ozna­cza przy­naj­mniej 440 tys. tych kom­pu­te­rów. Pozo­sta­łe dzwon­ki i trąb­ki, opro­gra­mo­wa­nie księ­gu­ją­ce, pozo­staw­my bez taryfikatora.

Jaki ten sys­tem jest. Mówi się, że jed­nym z naj­bar­dziej skom­pli­ko­wa­nych w Euro­pie, co kwan­ty­fi­ko­wa­ne jest cza­sem, jaki rocz­nie przed­się­bior­ca poświę­ca na kon­tak­ty z wła­snym księ­go­wym, któ­ry pra­cu­je na peł­nym eta­cie. W Pol­sce śred­nio jest to 209 godzin, czy­li 26 ośmio­go­dzin­nych dnió­wek, zna­czy jeden mie­siąc z dwu­na­stu. Rów­nierz kosz­ty pobo­ru podat­ków nale­żą do naj­wyż­szych – sza­co­wa­ne na 5 do 6 proc.
Aby pojąć lepiej sur­re­ali­sty­kę sys­te­mu, przy­to­czę wypo­wiedź prof. Leonar­da Ethe­la, spe­cja­li­sty od podat­ków z Uni­wer­sy­te­tu w Bia­łym­sto­ku, dla jed­ne­go z publi­ka­to­rów. Pro­fe­sor rzekł był: Mamy powszech­ny poda­tek od nie­ru­cho­mo­ści. Mimo usil­nych dwu­dzie­sto­let­nich moich sta­rań nie uda­ło się usta­lić, co to jest nieruchomość !?
Rze­czy­wi­ście. Na mocy pol­skie­go pra­wa podat­ko­we­go, wyzna­cze­nie gra­ni­cy poję­cio­wej mię­dzy obję­ty­mi zróż­ni­co­wa­ny­mi staw­ka­mi podat­ko­wy­mi: budyn­ka­mi, budow­la­mi a kra­sna­la­mi ogro­do­wy­mi (mała archi­tek­tu­ra) jest trudnowykonalne.

Złe pra­wo podat­ko­we, nie wyni­ka wyłącz­nie z głu­po­ty pol­skich posłów, któ­rzy je sta­no­wią. W tej masie 440 tys. ludzi są gru­py inte­re­sów, zain­te­re­so­wa­ne w bałaganie.
Po pierw­sze pra­cow­ni­cy apa­ra­tu skar­bo­we­go, któ­rych zda­niem, gospo­dar­ka nie słu­ży popra­wie jako­ści życia, pra­cy i zdro­wia oby­wa­te­li ale osią­ga­niu zysków. Te muszą być opo­dat­ko­wa­ne. Co do zasa­dy każ­da czyn­ność zwią­za­na z prze­ka­zy­wa­niem pie­nię­dzy pod­le­ga podat­ko­wi. Oby­wa­te­le mają pła­cić przede wszyst­kim na nich, ponie­waż w stra­ty­fi­ka­cji spo­łecz­nej, w rozu­mie­niu inspek­to­ra skar­bo­we­go, jest on ponad wła­ści­cie­lem zakła­du wul­ka­ni­za­cyj­ne­go na przykład.
Urzęd­nik skar­bo­wy żyje w nie­ustan­nym poczu­ciu dobrze speł­nia­ne­go obo­wiąz­ku, bowiem, jak to moż­na czę­sto z jego ust usły­szeć: „Zara­bia pie­nią­dze dla pań­stwa – czy­li dobra nas wszyst­kich”. To dobro, ma pod sobą każ­de inne dobro, ponie­waż pań­stwo wszak jest dobrem najwyższym.
Pra­cow­nik skar­bów­ki – chciał­by mieć, jak naj­mniej kło­po­tów, czy­li pro­ble­ma­tycz­nych podat­ni­ków i jak naj­wię­cej for­sy. W związ­ku z tym łatwiej jest kon­tro­lo­wać podat­ni­ków nie­za­moż­nych, bo ich zdol­no­ści odwo­ław­cze są mier­ne. Ma też osią­gać wyni­ki, czy­li ścią­gnąć jak naj­wię­cej. Nie­ostro sfor­mu­ło­wa­ne prze­pi­sy lub wie­lo­znacz­ne zapi­sy pozwa­la­ją na lawi­ro­wa­nie na gra­ni­cy pra­wa lub lek­kie jej przekraczanie.
Wyzna­cza­nie limi­tów pobo­ru podat­ku jest w pla­nach urzę­dów skar­bo­wych nor­mą. Od tych osią­gnię­tych wyni­ków nali­cza się pre­mie. Nie ma wyni­ków, nie ma pre­mii. Jeże­li posze­dłeś na kon­tro­lę do przed­się­bior­stwa i nic nie zna­la­złeś, zna­czy, że albo wzią­łeś łapów­kę albo źle pracowałeś.
Pol­ski apa­rat skar­bo­wy ucho­dzi za nie­do­uczo­ny i inte­lek­tu­al­nie zaco­fa­ny. Rekru­tu­je się już na zasa­dzie mię­dzy­po­ko­le­nio­wej suk­ce­sji sta­no­wisk. Myśle­nie Kaczyń­skie­go wyra­żo­ne w słyn­nym już : „ jak nie potra­fi­cie pro­wa­dzić biz­ne­su tak jak tego chce­my to zna­czy, że się do tego nie nada­je­cie” jest moc­no zako­rze­nio­ne w świa­do­mo­ści funk­cjo­na­riu­szy fiskalnych.
Z dru­giej stro­ny na cią­głych moder­ni­za­cjach podat­ko­wych korzy­sta­ją biu­ra rachun­ko­we. Każ­da zmia­na pra­wa skut­ku­je pod­nie­sie­niem cen usług. Wpro­wa­dze­nie sys­te­mu, tak zwa­nych Jed­no­li­tych Pli­ków Kon­tro­l­nych (elek­tro­nicz­nych doku­men­tów rapor­tu­ją­cych obro­ty prze­sy­ła­nych on-line do Mini­ster­stwa Finan­sów) wywo­ła­ło wzrost cen o 30 proc. choć obsłu­ga podat­ni­ka w ich zakre­sie jest rela­tyw­nie łatwa. Obec­nie na mocy „Pol­skie­go Ładu” oraz zapew­ne infla­cji, staw­ki rosną o kolej­ne 30 – 40 proc.
Po dru­gie na kom­pli­ko­wa­niu spraw ponad mia­rę, korzy­sta­ją wszel­kie­go rodza­ju dorad­cy podat­ko­wi. Zare­je­stro­wa­nych jest ich ponad 10 tys. Stan­dar­do­wa staw­ka za stwo­rze­nie, tak zwa­ne­go sche­ma­tu opty­ma­li­za­cji podat­ko­wej, wyno­si­ła 10 proc. od uszczu­plo­nych należ­no­ści publicz­nych. Dziś jest pew­nie dro­żej, ponie­waż opty­ma­li­zo­wa­nie wią­za­ło­by się z koniecz­no­ścią infor­mo­wa­nia o nim orga­nów skar­bo­wych. Nikt więc ofi­cjal­nie takiej dzia­łal­no­ści nie pro­wa­dzi. Mało kto zda­je sobie spra­wę, że tak zwa­ne fir­my kon­sul­tin­go­we, z owej wiel­kiej piąt­ki: Young, Delo­it­te, Wate­rer­ho­use itd. zasad­ni­czo zara­bia­ją na doradz­twie podatkowym.
W koń­cu są kan­ce­la­rie adwo­kac­kie, żyją­ce z owych 20 tys. spraw rocz­nie pro­ce­do­wa­nych przez sądy administracyjne.

W tą paro­dię pra­wo­rząd­no­ści, w któ­rej żaden roz­sąd­ny czło­wiek nie jest w sta­nie oce­nić co jest słusz­ne a co nie, nie mówiąc o takim dro­bia­zgu, czy staw­ki podat­ko­we są uczci­we, czy nie, inży­nie­ro­wie finan­so­wi vide ( Mora­wiec­ki, Gla­piń­ski, Kościń­ski) zaim­ple­men­to­wa­li sze­ro­ko obga­dy­wa­ną obec­nie usta­wę nazwa­ną przez kra­so­mów­ców z PiS‑u opacz­nie „Pol­skim Ładem”.
Popraw­niej, nale­ża­ło­by zacy­to­wać dzien­nik ustaw. Jest to „ usta­wa z dnia 29 paź­dzier­ni­ka 2021 r. o zmia­nie usta­wy o podat­ku docho­do­wym od osób fizycz­nych, usta­wy o podat­ku docho­do­wym od osób praw­nych oraz nie­któ­rych innych ustaw.”
Wszy­scy zwra­ca­ją uwa­gę na owe podat­ki od osób fizycz­nych i praw­nych. Prze­ocza­jąc te „inne usta­wy”. Otóż ów 140 stro­ni­co­wy doku­ment, któ­ry wraz z akta­mi wyko­naw­czy­mi liczył­by ponad 700 stron, zmie­nia 98 innych aktów praw­nych o mocy ustawy.
Żaden z posłów się z tym nie zapo­znał. Nie czy­tał też tego pre­zy­dent, któ­ry usta­wę pod­pi­sał. Przy­kła­do­we sfor­mu­ło­wa­nia czę­sto poja­wia­ją­ce się w „Pol­skim Ładzie”, cytu­ję cały akapit :
„ 56) w art. 30da w ust. 2: a) w pkt 1 skre­śla się wyra­zy „w cało­ści albo w czę­ści”, b) w pkt 2 skre­śla się wyra­zy „w cało­ści albo w czę­ści”; 57) w art. 30de w ust. 3 uchy­la się pkt 3; 58) w art. 30dh: a) w ust. 1 skre­śla się wyra­zy „oraz prze­pi­sy wyda­ne na pod­sta­wie art. 30di”, b) w ust. 3: – we wpro­wa­dze­niu do wyli­cze­nia skre­śla się wyra­zy „oraz prze­pi­sy wyda­ne na pod­sta­wie art. 30di”, – w czę­ści wspól­nej skre­śla się wyra­zy „w cało­ści albo w czę­ści”; 59) uchy­la się art. 30di;”
Czy ktoś, kto to pisał jest geniu­szem, czy raczej indy­wi­du­um pozba­wio­nym pią­tej klep­ki ? Jak­kol­wiek by nie­by­ło, mamy do czy­nie­nia z bru­tal­nym pode­pta­niem ugrun­to­wa­nych zasad wymia­ny infor­ma­cji mię­dzy osob­ni­ka­mi nasze­go gatunku.

Dywa­ga­cje, kto zyska a kto stra­ci są bez­przed­mio­to­we. Wszy­scy na tym stra­ci­my. Co do zasa­dy ta rewo­lu­cja podat­ko­wa opie­ra się na myl­nym prze­świad­cze­niu, że od prze­sta­wia­nia mebli w miesz­ka­niu fote­li nam przy­bę­dzie. Że bogac­two spo­łe­czeń­stwa wzro­śnie przez dys­lo­ka­cję przy­cho­dów pośród jego oby­wa­te­li. To jest nie­praw­da. Mamy do czy­nie­nia z grą o sumie zero­wej w naj­lep­szym przy­pad­ku. Ktoś stra­ci aby zyskać mógł ktoś.
Będzie­my się zma­gać z cha­osem, któ­ry jesz­cze bar­dziej spo­wol­ni aktyw­ność gospo­dar­czą, spo­nie­wie­ra­ną prze­cież inny­mi oko­licz­no­ścia­mi. Opre­syj­nym pań­stwem funk­cjo­na­riu­szy skar­bo­wych uzbro­jo­nych w broń, któ­rej dzia­ła­nia nie rozu­mie­ją a celu nie znają.
Wspo­mnieć też wypa­da o innych nega­tyw­nych skut­kach psy­cho­lo­gicz­nych i moral­nych. Podat­ki są potrzeb­ne, koniecz­ne i pań­stwo­twór­cze. Roz­wi­ja­ją posta­wę oby­wa­tel­ską. Tym­cza­sem w Pol­sce 21 proc. doro­słych oby­wa­te­li uwa­ża, że w ogó­le ich nie pła­ci. Do tej gru­py nie­uświa­do­mio­nych cym­ba­łów dołą­czy kolej­nych kil­ka milio­nów, któ­rzy zwol­nie­ni od podat­ków lub zwol­nie­ni z obo­wiąz­ku skła­da­nia zeznań podat­ko­wych ( urzę­dy skar­bo­we zro­bią to za nich) utwier­dze­ni zosta­ną w owym myl­nym przeświadczeniu.

A w koń­cu, wyja­śnić nale­ży rze­ko­mym bene­fi­cjen­tom i apo­lo­ge­tom tego pie­kiel­ne­go pisow­skie­go wyna­laz­ku: Łatwe pie­nią­dze to rzecz szko­dli­wa. To zysk na krót­ko, za któ­ry na razie zapła­ci się wypa­cze­nia­mi. Póź­niej będzie się żałować.